Του Άρη Ραβανού*
Πριν από τις δημοτικές εκλογές του 2023, με αφορμή διάφορες συζητήσεις που έκανα με όσους ενδιαφέρονται για τις επικείμενες δημοτικές εκλογές στην Αρτα έγραψα σχόλιο με τίτλο: «Επανεκκίνηση».
Το σχόλιο ήταν το εξής: «Η καθεμιά και ο καθένας που έχει με διάφορους τρόπους δημόσιο λόγο θα πρέπει να συμβάλλει στο διάλογο που πρέπει να γίνει για ποια Αρτα θέλουμε, πως την θέλουμε και τι πρέπει να γίνει. Μέχρι τις εκλογές τον προσεχή Οκτώβριο υπάρχει αρκετός χρόνος για να επισημανθούν πολλά για να πάμε πολλά βήματα μπροστά. Από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης όπως είναι το φέισμπουκ, το τουίτερ, κ.α. αλλά και από τις στήλες των φιλόξενων τοπικών ΜΜΕ, ελπίζω πολλοί να συμβάλλουμε να υπάρξει ένας πλούσιος δημόσιος διάλογος με θέσεις και απόψεις για το μέλλον της Αρτας».
Αυτά ανήκουν στο χθες. Δεν έγινε επί της ουσίας ουσιαστικός διάλογος, πέρα από κάποιες σκόρπιες ιδέες και προτάσεις την προεκλογική περίοδο. Η μόνη λογική που επικράτησε ήταν να φύγει ο Χρήστος Τσιρογιάννης με την ομάδα του και να έρθει μια καινούργια δημοτική αρχή, όπως και έγινε με την εκλογή του Χριστόφορου Σιαφάκα και του συνδυασμού του.
Θα θυμίσω το ντροπιαστικό για την λεγόμενη προοδευτική παράταξη, ότι για πρώτη φορά από το 1974, αν δεν κάνω λάθος, δεν κατέβασε συνδυασμό στις δημοτικές εκλογές ούτε το ΠΑΣΟΚ που ήταν κόμμα εξουσίας από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του, ούτε βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε τον τόπο τα τελευταία χρόνια και μάλιστα ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας κατάγεται από την Άρτα.
Αυτό ήταν Η ΝΤΡΟΠΗ για τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο και το αναφέρω γιατί στις ημέρες μας συζητάμε για ενώσεις, συνεργασίες, κοινή πορεία, συμπόρευση, σύμπλευση και άλλα πολλά, ακόμα και για τη συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου. Εδώ, δεν μπορούμε να συζητήσουμε για τα αυτονόητα και πως θα γίνουν κοινές δράσεις σε τοπικό επίπεδο, σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι να συμφωνήσουν σε κεντρικό επίπεδο.
Στις τοπικές κοινωνίες όμως είναι πιο εύκολο. Οι κοινωνίες είναι μικρές και όλοι γνωρίζουν άμεσα τα προβλήματα. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο «Αλλά». Πόσοι επιθυμούν να συγκρουστούν; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τη βολή τους και να μπουν μπροστά να αλλάξουν κάποια πράγματα; Πόσοι είναι έτοιμοι να αντιπαρατεθούν προγραμματικά και ιδεολογικά; Και πολλές άλλες κινήσεις που έχουν στον πυρήνα τους τον όρο «σύγκρουση», όχι τσακωνόμαστε χωρίς λόγο και υβρίζουμε χωρίς λόγο. Με λύπη μου παρατηρώ ότι είναι ελάχιστοι.
Η κριτική εξαντλείται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα λέμε στα καφέ και στα ουζερί και κλαίμε πολλές φορές πάνω από το χυμένο γάλα. Το γάλα χύθηκε χθες και είναι αργά να το μαζέψει κανείς από κάτω. Χάθηκαν πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν γιατί πραγματικά πολλοί που παίζουν ρόλο στην περιοχή δεν έκαναν αυτά που έπρεπε να αλλάξουν ουσιαστικά τα πράγματα σε επίπεδο δημοτικής αρχής. Και ορισμένες προσπάθειες που πήγαν να γίνουν δεν έτυχαν της αναγκαίας υποστήριξης, αλλά το αντίθετο ή τις υπονόμευσαν παρασκηνιακά εξ αρχής ή δημιούργησαν κλίμα προς τα έξω απαξίωσης με αποτέλεσμα όσοι ήταν διατεθειμένοι να μπουν μπροστά να κάνουν πίσω διότι δεν υπήρχαν τα εχέγγυα για να γίνει σοβαρή προσπάθεια ανατροπής των συσχετισμών σε δημοτικό επίπεδο.
Αυτά ανήκουν στο χθες και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να συζητά κανείς το παρελθόν. Συζητά μόνο για να αντλήσει διδάγματα για να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη.
Μύλος γίνεται την τελευταία περίοδο στην περιοχή μας για σειρά προβλημάτων. Οι τραγικές συνέπειες της δημιουργίας του open mall που έχει προκαλέσει τεράστιο πρόβλημα αλλά κανείς τόσους μήνες δεν κατέθεσε, ασφαλιστικά μέτρα, αγωγές και μηνύσεις, εκτός εάν έγιναν και δεν το ξέρω. Συζητήσεις επί συζητήσεων σε καφενεία, ουζερί και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το ίδιο συμβαίνει και για το στρατόπεδο που κλείνει όπως φαίνεται. Το ίδιο με την υποβάθμιση του νοσοκομείου, αν και εδώ είδαμε κινητοποιήσεις το προηγούμενο διάστημα. Τα ίδια και χειρότερα για τον αγροτικό κόσμο της περιοχής μας. Να συζητήσουμε για τα πανεπιστημιακά τμήματα που θέλουν υποστήριξη; Για το γεγονός ότι τα νέα παιδιά φεύγουν γιατί δεν υπάρχουν προοπτικές στον τόπο μας. Και όσοι θέλουμε να γυρίσουμε πίσω και είμαστε πολλοί, αισθανόμαστε απογοήτευση.
Αυτό που καταλαβαίνω όμως είναι ότι περισσεύει η Υποκρισία. Και επειδή είμαστε και εν μέσω της Μεγάλης Εβδομάδας, ακούσαμε τα ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ του Ιησού προς τους γραμματείς και τους φαρισαίους της εποχής του. Πολλά ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ μπορούμε να αναφωνήσουμε και στην Άρτα για πολλούς που δεν έπραξαν αυτά που έπρεπε.
Πολλά προβλήματα και κοινά. Όλες και όλοι τα βιώνουν. Δεν μπορεί να γίνει μια παναρτινή κινητοποίηση με ένα πλαίσιο συγκεκριμένο; Να κατεβάσει ρολά η πόλη για μια μέρα. Τι είχε τι έχασε. Να γίνουν ευρέως γνωστά τα προβλήματα με κάθε τρόπο.
Η Αρτα χρειάζεται επανεκκίνηση. Η «ενός ανδρός εξουσία», οι πολιτικές κολεγιές, η φιλοσοφία «των δικών μας» και «των άλλων», οι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, πρέπει να σταματήσουν… χθες.
Το στοίχημα είναι η επανεκκίνηση και να μείνει στην άκρη η υποκρισία των περασμένων ετών.
**Ο Άρης Ραβανός, εκτός από δημοσιογράφος είναι και Δικηγόρος (μέλος του Δ.Σ.Α.), διαπιστευμένος διαμεσολαβητής (Εμπορικές, Αστικές και Χρηματοπιστωτικές υποθέσεις και Κτηματολογικός Διαμεσολαβητής).