Με το Προεδρικό Διάταγμα 15-4-2025 κάθε οικισμός κάτω των 2.000 κατοίκων θα υποδέχεται 100 μετανάστες!!!
Ενώ οι αντιδράσεις και οι ενστάσεις για το Προεδρικό Διάταγμα της 15ης Απριλίου 2025 (ΦΕΚ Δ 194/15.04.2025) που αφορά τον καθορισμό κριτηρίων, τρόπου και διαδικασιών οριοθέτησης οικισμών με πληθυσμό κάτω των δύο χιλιάδων (2.000) κατοίκων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που προϋφίστανται του 1923, καθώς και τον καθορισμό χρήσεων γης και γενικών όρων και περιορισμών δόμησης δείχνουν να μειώνονται μετά από σχετικές τροποποιήσεις, ένα άλλο πρόβλημα ανακύπτει μέσα από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.
Από όλο και από περισσότερες πλευρές αρχίζουν και ακούγονται φωνές πως η κυβέρνηση ετοιμάζει εποικισμό από μετανάστες των οικισμών με πληθυσμό κάτω των δύο χιλιάδων (2.000) κατοίκων, με όχημα το συγκεκριμένο Προεδρικό Διάταγμα.
Πιο συγκεκριμένα με το Προεδρικό Διάταγμα (15-4-2025, αρ. φύλλου 194 της ΕτΚ) έχει θεσπιστεί επίσημα ότι κάθε οικισμός κάτω των 2.000 κατοίκων θα υποδεχθεί 100 μετανάστες.
Πιο συγκεκριμένα το άρθρο 14 στην παράγραφο «Γ.» αναφέρει πως «Με το π.δ. της οριοθέτησης μπορεί να καθορίζονται εντός της Ζώνης Β1 του οικισμού, με βάση τα ειδικότερα χαρακτηριστικά και τη φυσιογνωμία του, πέραν των επιτρεπόμενων χρήσεων, και οι εξής:
α. (16.1) Στάθμευση αυτοκινήτων μέχρι 3,5 τόνους κοινής χρήσης, μοτοσικλετών και μοτοποδηλάτων.
β. (17) Πρατήρια παροχής καυσίμων και ενέργειας. (…)
ι. (41) Eγκαταστάσεις προσωρινής υποδοχής και φιλοξενία προσφύγων μέχρι εκατό (100) ατόμων».
Τι σημαίνει
Εάν αυτό τελικά υλοποιηθεί, τα δεκάδες χιλιάδες χωριά της Ελληνικής Επαρχίας θα μετατραπούν σε μικρές «Δομές Φιλοξενίας» όπου οι μετανάστες –μουσουλμάνοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία- θα διαμένουν σε χώρους είτε που θα κατασκευασθούν, είτε θα ενοικιαστούν από τους ιδιοκτήτες σπιτιών που δεν τα επισκέπτονται, έναντι τιμήματος που θα είναι ελκυστικό.
Με τον τρόπο αυτό, όλη η επαρχία και η ύπαιθρος χώρα θα κατακλυσθεί από χιλιάδες μετανάστες που –σύμφωνα με τους σχεδιασμούς – θα μπορούν να ελέγχονται πιο εύκολα, αλλά και να επιχειρηθεί η ενσωμάτωσή τους σε μικρές κοινωνίες όπως τα χωριά της επαρχίας, όπου οι μόνιμοι κάτοικοι ολοένα και λιγοστεύουν.
Μάλιστα σε πάμπολλα χωριά οι έλληνες μόνιμοι κάτοικοι που είναι κάτω από 100, μπορεί, ή μάλλον θα είναι μειοψηφία.
Ήδη αρχίζουν αντιδράσεις που εδράζονται πως με το σχέδιο αυτό θα υπάρξει κατασκευή εθνοτικών μειονοτικών πληθυσμών αλλά και κατακερματισμός της κοινωνίας, αφού δίπλα σε συρρικνωμένους αριθμητικά πληθυσμούς πολιτισμικά ομοίων Ελλήνων, αλλά γερασμένων ηλικιακά, θα τοποθετούνται εθνότητες νέων ανθρώπων, σε παραγωγική ηλικία, μουσουλμανικής κυρίως κουλτούρας και νοοτροπίας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τους έλληνες κατοίκους.
Το Προεδρικό Διάταγμα
Το Προεδρικό Διάταγμα της 15ης Απριλίου 2025 (ΦΕΚ Δ 194/15.04.2025) αφορά τον καθορισμό κριτηρίων,
τρόπου και διαδικασιών οριοθέτησης οικισμών με πληθυσμό κάτω των δύο χιλιάδων (2.000) κατοίκων,
συμπεριλαμβανομένων και αυτών που προϋφίστανται του 1923, καθώς και τον καθορισμό χρήσεων γης και
γενικών όρων και περιορισμών δόμησης. Το νέο ΠΔ, το οποίο δημιουργεί νέα δεδομένα αλλά και αποκλεισμούς
από το δικαίωμα οικοδομησιμότητας για χιλιάδες ιδιοκτησίες και καθορίζει νέους όρους δόμησης και χρήσεις
γης στους οικισμούς της χώρας, προβλέπει ότι: «ο καθορισμός του ορίου του οικισμού αποτελεί προϋπόθεση για
την πολεοδόμηση αυτού». Kαι ταυτοχρόνως, αφού περιορίζει σήμερα αποκλείει και μελλοντική διεύρυνση των
ορίων των οικισμών, αναφέροντας ότι: «κατά τη διαδικασία επανέγκρισης ή αναοριοθέτησης, απαγορεύεται η
διεύρυνση του ορίου του οικισμού με βάση νέα πραγματική κατάσταση, που προέκυψε μετά τον καθορισμό
του».
Το νέο ΠΔ περιλαμβάνει τρία κεφάλαια, για τον καθορισμό του ορίου οικισμού, τους όρους και περιορισμούς
δόμησης τις επιτρεπόμενες χρήσεις γης, γενικές διατάξεις με όλες τις ρυθμίσεις για εγκρίσεις, απαγορεύσεις και
περιορισμούς δόμησης και μεταβατικές διατάξεις για οικοδομικές άδειες, παράρτημα με τα στοιχεία και τις
προδιαγραφές αναγνώρισης οικισμού και συνολικά 20 άρθρα.
Η Κερκόπορτα
Η παράγραφος στο Προεδρικό Διάταγμα (15-4-2025, αρ. φύλλου 194 της ΕτΚ) όπου θεσπίζεται επίσημα ότι κάθε οικισμός κάτω των 2.000 κατοίκων θα υποδεχθεί 100 μετανάστες και θεωρείται η «Κερκόπορτα» για τον εποικισμό της επαρχίας συμπεριλαμβάνεται στο Άρθρο 14, στο οποίο αναφέρει τα εξής:
-Άρθρο 14
******Χρήσεις γης
Με το π.δ. οριοθέτησης του οικισμού, εντός των Ζωνών του και μέχρι την πολεοδόμηση αυτού, επιτρέπεται να
καθορίζονται οι κατωτέρω χρήσεις γης, οι οποίες δύνανται, ανά κατηγορία και περίπτωση οικισμού, να
ορίζονται είτε στο σύνολό τους είτε σε μέρος αυτών, με βάση τη φυσιογνωμία του, τα ειδικότερα
χαρακτηριστικά του, την προστασία του και τις προβλέψεις υπερκείμενου σχεδιασμού. Ειδικά στην περίπτωση
παραδοσιακού οικισμού, για τον καθορισμό των χρήσεων γης απαιτείται εξειδίκευση των κατά τα κατωτέρω
επιτρεπόμενων χρήσεων γης και ειδική τεκμηρίωση στο πλαίσιο της μελέτης οριοθέτησης, με σκοπό την
ανάδειξη της ιδιαίτερης ιστορικής, πολεοδομικής, αρχιτεκτονικής, λαογραφικής, κοινωνικής και αισθητικής
φυσιογνωμίας του καθώς και την αποτροπή αλλοίωσής του. Ειδικότερα, επιτρέπεται να καθορίζονται οι εξής
χρήσεις γης, σύμφωνα με το άρθρο 16 του π.δ. 59/2018:
******Α. Στη Ζώνη Α του οικισμού:
α. (1) Κατοικία.
β. (2) Κοινωνική πρόνοια.
γ. (3) Εκπαίδευση: Επιτρέπονται μόνο Νηπιαγωγεία (3.1), Πρωτοβάθμια (3.2) Δευτεροβάθμια (3.3) και Ειδική
εκπαίδευση (3.5).
δ. (4.1) Μικρές αθλητικές εγκαταστάσεις (κατηγορίες Α1, Α2, Β1, Δ, Ε1).
ε. (5) Θρησκευτικοί χώροι.
στ. (6) Πολιτιστικές εγκαταστάσεις.
ζ. (7) Διοίκηση τοπικής κλίμακας.
η. (8.1) Πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας χωρίς νοσηλεία.
θ. (10.1) Εμπορικά καταστήματα και (10.2) Καταστήματα παροχής προσωπικών υπηρεσιών, συνολικής
επιφάνειας δόμησης έως εκατόν πενήντα (150) τ.μ. ανά οικόπεδο.
ι. (11) Γραφεία, συνολικής επιφάνειας δόμησης έως διακόσια (200) τ.μ. ανά οικόπεδο.
ια. (12) Εστιατόρια, συνολικής επιφάνειας δόμησης έως διακόσια (200) τ.μ. ανά οικόπεδο.
ιβ. (13) Αναψυκτήρια, συνολικής επιφάνειας δόμησης έως εκατόν πενήντα (150) τ.μ. ανά οικόπεδο.
ιγ. (15) Τουριστικά καταλύματα μέχρι πενήντα (50) κλίνες.
ιδ. (22) Επαγγελματικά εργαστήρια χαμηλής όχλησης που συνδέονται με την άσκηση παραδοσιακών δρα-
στηριοτήτων οικισμού και προϊόντων που εξάγονται, τα οποία δεν επιβαρύνουν τη λειτουργία του οικισμού.
ιε. (30) Γωνιές ανακύκλωσης και μικρά πράσινα σημεία.
ιστ. (48) Κατασκευές σε δημόσιους κοινόχρηστους χώρους κατά το άρθρο 20 του ν. 4067/2012, με την εξαίρε-
ση της παρ. 5 αυτού.
********Β. Στις Ζώνες Β και Β1 του οικισμού:
α. (1) Κατοικία.
β. (2) Κοινωνική πρόνοια.
γ. (3) Εκπαίδευση: Επιτρέπονται μόνο Νηπιαγωγεία (3.1), Πρωτοβάθμια (3.2) Δευτεροβάθμια (3.3) και Ειδική
εκπαίδευση (3.5).
δ. (4.1) Μικρές αθλητικές εγκαταστάσεις (κατηγορίες Α1, Α2, Β1, Δ, Ε1).
ε. (5) Θρησκευτικοί χώροι.
στ. (6) Πολιτιστικές εγκαταστάσεις.
ζ. (7) Διοίκηση τοπικής κλίμακας.
η. (8.1) Πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας χωρίς νοσηλεία.
θ. (10.1) Εμπορικά καταστήματα και (10.2) Καταστήματα παροχής προσωπικών υπηρεσιών μέχρι εκατόν
πενήντα (150) τ.μ. συνολικής επιφάνειας δόμησης ανά οικόπεδο και (10.3) υπεραγορές μέχρι τριακόσια (300)
τ.μ. συνολικής επιφάνειας δόμησης ανά οικόπεδο.
ι. (11) Γραφεία μέχρι τριακόσια (300) τ.μ. συνολικής επιφάνειας δόμησης ανά οικόπεδο.
ια. (12) Εστιατόρια μέχρι τριακόσια (300) τ.μ. συνολικής επιφάνειας δόμησης ανά οικόπεδο.
ιβ. (13) Αναψυκτήρια μέχρι εκατόν πενήντα (150) τ.μ. συνολικής επιφάνειας δόμησης ανά οικόπεδο.
ιγ. (15) Τουριστικά καταλύματα μέχρι εκατό (100) κλίνες.
ιδ. (20) Αποθήκες χαμηλής όχλησης, μέχρι τριακόσια (300) τ.μ. συνολικής επιφάνειας, εξαιρουμένων των απο-
θηκών με κωδικό (20.1).
ιε. (22) Επαγγελματικά εργαστήρια (άρθρο 17 του ν. 3982/2011, Α’143).
ιστ. (30) Γωνιές ανακύκλωσης και μικρά πράσινα σημεία.
ιζ. (48) Κατασκευές σε δημόσιους κοινόχρηστους χώρους κατά το άρθρο 20 του ν. 4067/2012.
**********Γ. Με το π.δ. της οριοθέτησης μπορεί να καθορίζονται εντός της Ζώνης Β1 του οικισμού, με βάση τα ειδικότερα
χαρακτηριστικά και τη φυσιογνωμία του, πέραν των επιτρεπόμενων χρήσεων, και οι εξής:
α. (16.1) Στάθμευση αυτοκινήτων μέχρι 3,5 τόνους κοινής χρήσης, μοτοσικλετών και μοτοποδηλάτων.
β. (17) Πρατήρια παροχής καυσίμων και ενέργειας.
γ. (18) Πλυντήρια, λιπαντήρια αυτοκινήτων.
δ. (19.1) Συνεργεία επισκευής αυτοκινήτων συνήθων οχημάτων (συμπεριλαμβάνονται μοτοσικλέτες και
μοτοποδήλατα) μέχρι 3,5 τόνους μικτού φορτίου ή δυνατότητα μεταφοράς μέχρι 9 ατόμων.
ε. (24.1) Γεωργικές, δασικές, κτηνοτροφικές, αλιευτικές και λοιπές αγροτικές εκμεταλλεύσεις και (24.2)
γεωργικές αποθήκες και λοιπές εγκαταστάσεις αγροτικού τομέα.
στ. (26) Εγκαταστάσεις Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.
ζ. (34) Εγκαταστάσεις Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (φωτοβολταϊκά).
η. (21.Α) Κέντρα Δεδομένων και τεχνολογικής υποστήριξης επιχειρήσεων και λοιπές συνοδευτικές
δραστηριότητες (Data Centres).
θ. (36.Α) Κέντρα Περίθαλψης Ειδών Άγριας Πανίδας (ΚΕΠΕΑΠ).
ι. (41) Eγκαταστάσεις προσωρινής υποδοχής και φιλοξενία προσφύγων μέχρι εκατό (100) ατόμων.
*******Που οδηγεί ο εποικισμός της ελληνικής επαρχίας με μουσουλμάνους;
Στις 22/06/2025 στο SLpress.gr φιλοξενήθηκε άρθρο της Ευγενία Σαρηγιαννίδη με τίτλο «Που οδηγεί ο εποικισμός της ελληνικής επαρχίας με μουσουλμάνους;» στο οποίο αναφέρονταν τα εξής:
«Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν», Θουκυδίδης… Ήδη πριν από πέντε περίπου χρόνια σε
προφορική δήλωσή της η κ. Ντόρα Μπακογιάννη μας είχε πληροφορήσει για το σχέδιο που αφορά τον εποικισμό
της ελληνικής υπαίθρου και για το ενδεχόμενο εγκατάστασης μεταναστών (η συντριπτική πλειονότητα έχουν
εισέλθει παράνομα) σε χωριά ανά την επικράτεια.
Δήλωνε ότι η πρόταση που η ίδια είχε καταθέσει ήταν «να διαχωριστούν, να επιμεριστούν σε χωριά και να
τοποθετηθούν μεταξύ των χωριών που έχουν ανάγκη από χέρια για να μπορούν να βοηθήσουν και να βρουν
δουλειά οι άνθρωποι αυτοί και ταυτόχρονα να υπάρχουν σχολεία, ώστε να μπορούν να πηγαίνουν τα παιδιά
τους». Διευκρίνιζε ότι «κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό να γίνει, διότι η Ύπατη Αρμοστεία και τα διάφορα
προγράμματα πληρώνουν στους ανθρώπους σε αυτά τα συγκεκριμένα χωριά νοίκια τα οποία είναι σημαντικά,
όταν κατατίθενται στην οικονομική ζωή ενός χωριού».
Αυτά είχε ήδη εξαγγείλει το 2019 η κ. Μπακογιάννη πολύ πριν με Προεδρικό Διάταγμα (15-4-2025, αρ. φύλλου
194 της ΕτΚ) θεσπιστεί επίσημα ότι κάθε οικισμός κάτω των 2.000 κατοίκων θα υποδεχθεί προσωρινά(;) 100
μετανάστες. Με Προεδρικό Διάταγμα παρακαλώ(!), τύπου “αποφασίζουμε και διατάζουμε”. Ποια Βουλή; Ποια
αντιπολίτευση; Ποια δημοκρατία; Ποιοι νόμοι; Φαίνεται πως η κυβέρνηση μπέρδεψε το πολίτευμά μας με την
Βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΔ’ ο οποίος δήλωνε: «το κράτος είμαι εγώ». Αναλόγως και ο Πρωθυπουργός και ο
Πρόεδρος της Δημοκρατίας “αποφασίζουν και διατάσσουν” πως στην κατ’ ουσία “σατραπεία”, της πρώην
ελληνικής επικράτειας, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε λαό!
-Αφού οι ίδιοι και οι προκάτοχοί τους δημιούργησαν τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που
απαξίωσαν τη ζωή στην επαρχία.
-Αφού άδειασαν τα χωριά από νέους και έμειναν στα απομακρυσμένα νησιά και
στους ορεινούς όγκους κατά βάση υπέργηροι.
-Αφού έκλεισαν τα σχολεία, γιατί είχαν λίγους μαθητές και δεν
συνέφερε το κράτος να τα λειτουργεί ή μάλλον –διόρθωση προς το πολιτικά ορθότερο– «γιατί συγχωνεύτηκαν τα
σχολεία για να εξυπηρετηθούν καλύτερα οι ανάγκες της εκπαίδευσης»!
-Αφού επιδοτήθηκε η καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής, δηλαδή “κόπηκαν” τα καΐκια έναντι
επιδοτήσεων, “ξεκωλώθηκαν” (όπως μου έλεγαν αυτολεξεί απόγονοι αγροτών) οι ντόπιες παραδοσιακές
παραγωγές και πάλι έναντι επιδοτήσεων.
-Αφού συρρικνώθηκαν οι κτηνοτροφικές μονάδες και τα γιδοπρόβατα έβοσκαν πλέον μόνο στο φεγγάρι, μιας και τα στελέχη του ΟΠΕΚΕΠΕ είχαν ανακαλύψει γαίες εκεί!
-Αφού έσπειραν στα χωράφια φωτοβολταϊκά και στις κορυφές των βουνών ανεμογεννήτριες.
-Αφού η “βαριά βιομηχανία” της επαρχίας και όλης της χώρας έγινε ο τουρισμός.
-Αφού τα παιδιά των αγροτοκτηνοτρόφων σπούδασαν στο πανεπιστήμιο και δεν λέρωναν πια τα χέρια τους, εφόσον δούλευαν(;) στον τομέα των υπηρεσιών.
-Αφού καλλιεργήθηκε η νοοτροπία στο λαό “δεν είμαι Πακιστανός να δουλέψω στο χωράφι”…
Το σχέδιο για τον εποικισμό
Έρχεται το ξεπούλημα, όχι με αντίτιμο παχυλές επιδοτήσεις από την Ευρώπη, αλλά έναντι πινακίου φακής,
συνεπώς με την ελπίδα είσπραξης ενός καλού ενοικίου που θα καταβάλει η Ύπατη Αρμοστεία και ευρωπαϊκά
προγράμματα, ή ακόμα για μια θεσούλα σε “αντιρατσιστική” ΜΚΟ, ή για καμιά αποζημίωση, μια καλή μπίζνα
βρε αδελφέ, με αφορμή λόγου χάρη την κατασκευή κέντρων φιλοξενίας… Και επειδή “ουδέν μονιμότερον του
προσωρινού” και επειδή «τι θα τους κάνουμε τους ανθρώπους και τις οικογένειες τους, άπαξ και εγκατασταθούν;
Θα τους διώξουμε; Άνθρωποι πρώτα από όλα είναι κι αυτοί…», θα ανοίξουμε και σχολεία για να λάβουν μια
σωστή, πολυπολιτισμική, μειονοτική παιδεία, ώστε να αφομοιωθούν με επιτυχία στον χώρο που κάποτε
ονομαζόταν Ελλάδα.
Το τι επιχειρείται είναι ηλίου φαεινότερο:
*Πρώτον: Αλλαγή λαού και περιχαράκωσή του σε γκέτο με σύνορα εντός της επικράτειας. Κατασκευή εθνοτικών
μειονοτικών πληθυσμών. Καλλιέργεια με το ζόρι του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας στον ελληνικό
πληθυσμό, ο οποίος ήταν ανέκαθεν φιλόξενος. Διάλυση και κατακερματισμός της κοινωνίας, αφού δίπλα σε
συρρικνωμένους αριθμητικά πληθυσμούς πολιτισμικά ομοίων Ελλήνων, γερασμένων ηλικιακά, θα τοποθετούνται εθνότητες νέων ανθρώπων, σε παραγωγική ηλικία, μουσουλμανικής κυρίως κουλτούρας και
νοοτροπίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μαχητικό τους φρόνημα.
*Δεύτερον: Ισχυροποίηση της μορφής του κράτους, που εμφανίζεται και οργανώνεται σταδιακά εδώ και 50-60
χρόνια. Το κράτος που έχει προκύψει τα τελευταία 60 χρόνια δεν είναι εθνικό. Είναι στην υπηρεσία των διεθνών
αγορών, των ολιγαρχών και των οικονομικών ελίτ, δηλαδή πρόκειται για κράτος που στρέφεται συστηματικά
κατά του λαού του και ιδίως κατά των μικρομεσαίων, των οποίων οργανώνει συστηματικά την φτωχοποίηση. Το
κράτος αυτό είναι ανεκτικό με οτιδήποτε διασπά την κοινωνική, ηθική, πολιτισμική, πολιτική συνοχή της
κοινωνίας.
Δηλαδή, με τους παραβάτες, τις μαφίες με τις οποίες διασυνδέεται, τους εισαγόμενους “παράτυπους
μετανάστες”, τις κάθε λογής διαφορετικότητες που εμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο και απαιτούν την
αναγνώριση μειονοτικών δικαιωμάτων κλπ. Με άλλα λόγια, έχει συντελεστεί μια πολιτική αντεπανάσταση που
μετέτρεψε τα πάλαι ποτέ αστικά εθνικά κράτη σε τοπικούς τοποτηρητές στην υπηρεσία ενός εν δυνάμει
παγκόσμιου κράτους.
Τελικά, αυτό που προκύπτει ως αποτέλεσμα των δυο προαναφερόμενων διεργασιών αλλαγής είναι πως πολιτικά,
οι λαοί δεν πιστεύουν πια στον εαυτό τους και όταν προσπαθούν να αντισταθούν, αναφερόμενοι λόγου χάρη
στην ιστορία τους ή στην σύνδεση της δημοκρατίας με την βούληση των πολλών, καταγγέλλονται σαν
αντιδραστικοί, ρατσιστές, εθνικιστές κλπ από το ίδιο το κράτος τους! Όπως το επισημαίνει ο ιστορικός Emanuel
Todd στο βιβλίο του “Η ήττα της Δύσης”, «τα πρώην εθνικά κράτη και οι κοινωνικές ελίτ που τα ελέγχουν
πολιτικά, απεχθάνονται τον παραδοσιακό ιστορικό λαό τόσο πολύ, που δηλώνουν πλέον απροκάλυπτα την
προτίμησή τους για την ΜΑΕΜ (Μαύρη Ασιατική Εθνοτική Μειονότητα)».
Αφού οι ιστορικοί λαοί δεν διαλύονται ως συλλογικές συνειδήσεις τόσο εύκολα, για να μεταβληθούν σε ένα
εξατομικευμένο, νομαδικό πλήθος –όπως προέβλεπε ο Νέγκρι στο βιβλίο του “Αυτοκρατορία”–, τότε, γι’ αυτές
τις ελίτ, είναι προτιμότερο οι λαοί της Ευρώπης να συρρικνωθούν ποσοτικά όσο χρειάζεται για να πάψουν να
είναι πλειοψηφικοί στα εδάφη που ζούσαν ιστορικά, δηλαδή να γίνουν μειοψηφία στον τόπο τους. Σε αυτές τις
συνθήκες δημογραφικής συρρίκνωσης και πολιτικοπολιτισμικής μετάβασης, φτάνουμε σε μια Ευρώπη mad max:
γεμάτη επεισόδια μειονοτικών συγκρούσεων, βανδαλισμών και βίας. Η πολυπολιτισμικότητα είναι
συγκρουσιακή.
“Πεθαίνω σαν Χώρα”
Το βλέπουμε σχεδόν καθημερινά σε όλη τη Δύση. Επί παραδείγματι, πριν από 2-3 μήνες, στη Γαλλία, όπου
εφαρμόζεται το ίδιο πρόγραμμα εποικισμού της επαρχίας από εισαγόμενους αλλοδαπούς, καταδικάστηκε μια
συμμορία φανατικών Ισλαμιστών σε φυλακίσεις, όταν συνελήφθησαν από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία, λίγο
πριν πραγματοποιήσουν το σχέδιο τους να εκτελέσουν σε μια νύχτα όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους (άντρες,
γυναίκες, παιδιά, γέρους), ενός μικρού απομονωμένου χωριού της Βρετάνης (περιοχή Βρέστης).
Το “ανθρωπιστικό” σχέδιο της γαλλικής κυβέρνησης (πανομοιότυπο με το αντίστοιχο ελληνικό), ήταν να
επανακατοικηθεί η “εγκαταλελειμμένη ύπαιθρος” με μετανάστες που αιτούνται άσυλο, δημιουργώντας γκέτο,
χωρίς προφανώς να ερωτηθεί η τοπική κοινωνία! Παράλληλα, ένα σημαντικό τμήμα της δυτικής κοινής γνώμης,
πολυάριθμο στις νεότερες σχετικά ηλικίες, απέχει, αγνοεί ή αδιαφορεί για τέτοιου είδους ζητήματα. Μοιάζει να
ζει σε ένα ψευδεπίγραφα ειρηνικό και πολιτικά αδιάφορο κλίμα, με δόσεις ψευτοανθρωπισμού και αφ’ υψηλού
αλληλεγγύης προς τους κατατρεγμένους του πλανήτη, “δεύτερης κατηγορίας πολίτες του κόσμου”.
Είναι εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που αφού αναβαθμίστηκε κοινωνικά “πτυχιοποιούμενο”, θεώρησε πως
ψευτοπροοδευτικές δηλώσεις τύπου “τα τσιγάρα είναι λαθραία όχι οι άνθρωποι”, καταδεικνύουν την
ψυχοδιανοητική ανωτερότητα ενός εγγράμματου κοινωνικού “επιστήμονα”. Το ίδιο τμήμα της κοινωνίας δεν
αισθάνεται ότι κάποιες ιστορικά θεμελιωμένες αντιπαλότητες ή εχθρότητες το αφορούν. Δεν πρέπει εξάλλου να
υποτιμήσουμε την σημασία της άγνοιας, της ανιστορικότητας και της έλλειψης πολιτικής παιδείας στις
συμπεριφορές και επιλογές lifestyle πολλών δυτικών ανθρώπων. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν ιστορική μέθοδο
σκέψης. Είναι συνεπώς ανίκανοι να κάνουν ιστορικές συγκρίσεις ή να βρουν αναλογίες ανάμεσα σε φαινόμενα
του παρόντος και του παρελθόντος.
Δεν έχουν άμυνες απέναντι στα ιδεολογήματα της προπαγάνδας. Ας θυμίσουμε ότι πριν λίγες δεκαετίες δεν
χρειαζόταν να κάνει κανείς ένθερμα κηρύγματα για να κινητοποιήσει την κοινή γνώμη γύρω από παρόμοια
ζητήματα. Η προστασία “βωμών και εστιών” ήταν αυτονόητη και συνυφασμένη με την αυτοσυντήρηση κάθε
λαού. Κλείνοντας με την αίσθηση ενός πολιτικού “τετέλεσται”, σημειώνουμε πως σήμερα μοιάζει να
επανέρχεται περισσότερο επίκαιρος από ποτέ ο προφητικός τίτλος του δοκιμίου του Δημήτρη Δημητριάδη
“Πεθαίνω σαν Χώρα”, όπως και τα γραφόμενα του.