Γράφει ο Γιώργος Ζάψας
Σε μια υπερχρεωμένη ευρωπαϊκή χώρα, που ταλανίζεται από μνημονιακά προγράμματα της ΕΕ και του ΔΝΤ, ένας πρώην πρωθυπουργός (Αλέξης Τσίπρας), που η κυβέρνηση του κατάφερε να ρυθμίσει χρέη 10ετιών, να παραδώσει εγγυήσεις 37 δις ευρώ μαξιλάρι στην επόμενη κυβέρνηση (που ευθύνεται για τα μνημόνια) και σύναψε διεθνείς ιστορικές συνθήκες όπως η συμφωνία των Πρεσπών, παραιτείται από πρόεδρος του αριστερού κόμματος του, μετά από την τριπλή ήττα που υπέστη το κόμμα του στις ευρωεκλογές και σε δυο διαδοχικές εθνικές εκλογές.
Η διαδοχή δεν γίνεται με όρους συλλογικότητας και συντροφικότητας και καταλήγει σε φιάσκο με αποτέλεσμα το κόμμα να υποστεί τριπλή διάσπαση και να εμφανίζεται με τριπλή εκπροσώπηση στο εθνικό κοινοβούλιο. Αποτέλεσμα των διασπάσεων είναι να χάσει το μητρικό κόμμα τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να κατακρημνιστεί δημοσκοπικά. Μεσολαβούν αντιπαραθετικοί απολογισμοί και αποτιμήσεις της πολιτικής κατάστασης από πρώην υπουργούς και υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος που αντιδικούν για τα πεπραγμένα της κυβερνητικής θητείας τους αντί να υπερασπιστούν το σημαντικό έργο των κυβερνήσεων τους, εν μέσω μνημονίων. Την τελευταία διετία γράφονται βιβλία και πραγματοποιούνται εκδηλώσεις κορυφαίων στελεχών που εστιάζουν στην συμπόρευση των δημοκρατικών & προοδευτικών δυνάμεων, ομιλίες και άρθρα για ατομική και συλλογική κατά περίπτωση ανάληψη ευθυνών που εν πολλοίς τραυματίζει την δημόσια εικόνα των ιδίων και του πολιτικού χώρου που δηλώνουν ότι υπηρετούν.
Βλέποντας αυτά ο παραιτηθείς πρόεδρος και πρώην πρωθυπουργός αποφασίζει στα 51 του να καταγράψει τα γεγονότα όπως αυτός τα έζησε. Έρχεται λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας με την “ΙΘΑΚΗ” του και η πρώτη βιβλιοπαρουσίαση κάνει πάταγο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα μηνύματα στο βιβλίο είναι πολλά αλλά ένα απασχολεί τον πολύ κόσμο, το αν θα ηγηθεί νέου κόμματος. Να είμαστε πραγματιστές. Θα το κάνει! Η εκκίνηση του εγχειρήματος έγινε με την παραίτηση του από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και την χαρακτηριστική δήλωση του «..μαζί θα ταξιδέψουμε σε καινούργιες θάλασσες». Ακολούθησε η συγκρότηση επιστημονικού συμβουλίου του Ιδρύματος του που θεωρείται ότι θα λειτουργήσει ως πρόπλασμα του νέου κόμματος. Σε αυτόν τον σχεδιασμό εντάσσονται και οι βιβλιοπαρουσιάσεις της «Ιθάκης», ανά την Ελλάδα. Τί βγαίνει από τα παραπάνω; ότι θα το κάνει. Τώρα το τί κόμμα θα είναι αυτό; ποιους φιλοδοξεί να εκφράσει; και ποια πολιτική πρόταση έχει στο μυαλό του ο Αλέξης Τσίπρας, που την επεξεργάζονται οι τριάντα του επιστημονικού συμβουλίου, θα είναι το αντικείμενο συζητήσεων των επόμενων ημερών και μηνών που έπονται.
Λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική διαδρομή του πρώην πρωθυπουργού, την εμπειρία της 5ετούς διακυβέρνησης 2015-2019 του ΣΥΡΙΖΑ και την μετακίνηση του κόμματος στην αξιωματική αντιπολίτευση, μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι φιλοδοξεί να επανέλθει στην πολιτική δράση και να ηγηθεί νέου σχηματισμού που θα καλύψει πολιτικά την εμφανή αδυναμία πλειοψηφικής έκφρασης του χώρου από τον οποίον προέρχεται και υπηρέτησε, αυτόν της ευρύτερης και ευρύχωρης δημοκρατικής αριστεράς. Μέχρι τώρα τον ονοματίζαμε ως ευρωπαϊκή αριστερά, ανανεωτική ή και ριζοσπαστική αριστερά, έως και την αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Κατ’ άλλους η έκταση της απεύθυνσης μπορεί να φτάσει μέχρι τις κεντρώες παραφυάδες του σημερινού πολιτικού συστήματος, πλην των λεγόμενων ακροκεντρώων που πήγαν στον Μητσοτάκη και δεν γυρίζουν, αλλά και στους δυσαρεστημένους όπου γης από την σημερινή διακυβέρνηση. Σήμερα αυτός ο χώρος είναι πολυδιασπασμένος, υποεκπροσωπείται και φυλλοροεί με βάσει τις τρέχουσες δημοσκοπικές καταγραφές. Ένα πρώτο δείγμα πήραμε κατά την πανηγυρική πρώτη παρουσίαση των Αθηνών, στο ΠΑΛΛΑΣ. Από την Δευτέρα της 3ης Δεκεμβρίου δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό που θα ακολουθήσει. Το ξεκαθάρισε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας «..προχωράμε με αυτοργάνωση». Και λογικά μέχρι την άνοιξη θα ξέρουμε όλες τις απαντήσεις. Γιατί λέμε μέχρι την άνοιξη; Επειδή ποτέ δεν ξέρεις πότε θα γίνουν οι εθνικές εκλογές, παρά τις διαβεβαιώσεις Μητσοτάκη περί τήρησης της θεσμικότητας και ολοκλήρωσης της τρέχουσας κυβερνητικής εντολής.
Τούτων δοθέντων, οδηγούμαστε με σχετική βεβαιότητα στην εκδοχή ότι ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα κάνει κόμμα. Εύλογα τώρα θα ειπωθεί «και γιατί να μην το κάνει», αφού οι επίγονοι και οι άλλοι φαίνεται να έχουν μειωμένο ακροατήριο ή δεν αρέσουν. Άλλωστε παραδείγματα επιτυχημένων επιστροφών πρώην πρωθυπουργών έχουν υπάρξει κατά το παρελθόν. Υπό άλλες συνθήκες βέβαια αλλά ιστορικά έχουν καταγραφεί με πιο πρόσφατη την επιστροφή του εθνάρχη, αφού πρώτα εντρύφησε τα της Γαλλικής πολιτικής σχολής και μετήλθε της κουλτούρας των Παρισίων, επί 7ετία. Ο Κων/νος Καραμανλής, επέστρεψε μετά την πτώση της χούντας, αρνήθηκε την ΕΡΕ, ηγήθηκε (νέου κόμματος) της Νέας Δημοκρατίας, κυβέρνησε και έγινε και ΠτΔ. Όμοια, είχαμε την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου, στον οποίο προσφέρθηκε η Ένωση Κέντρου, αρνήθηκε, ηγήθηκε του ΠΑΚ αρχικά και κυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ.
Τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχει πολιτικό κενό. Έξι χρόνια μετά, οι ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας είναι καθαρά νεοφιλελεύθερες και εξόφθαλμα υπέρ του κεφαλαίου. Οργιάζει το real estate, 5-6 αδελφές κατασκευαστικές μοιράζονται τα υπερκοστολογημένα δημόσια έργα, η περιβαλλοντική νομοθεσία ευνοεί τις παρεκκλίσεις στην εγκατάσταση βιομηχανικών αιολικών & φωτοβολταϊκών, μεγάλων και μικρών υδροηλεκτρικών ανεξέλεγκτα και γίνεται πάρτι στην απορρόφηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων από 10 οικογένειες. Καταγράφεται ένα πλειοψηφικό ρεύμα που αποδοκιμάζει. Σε αυτό συμβάλει η σωρευμένη απογοήτευση από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων και μετά. Η κατακραυγή εκτοξεύτηκε με την συγκάλυψη των αιτίων της φονικής σιδηροδρομικής σύγκρουσης των Τεμπών, του «μπαζώματος» που ακολούθησε και της άρνησης ανάληψης πολιτικών ευθυνών. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ήρθε για να αποκαλύψει τις μεγάλες κυβερνητικές ευθύνες και τις χρονίζουσες παθογένειες του πολιτικού συστήματος. Οι αγρότες εξεγείρονται και δικαίως, μετά και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά όχι μόνο για αυτό. Δεν βγαίνουν. Η παραγωγή κοστίζει δυσανάλογα με την τιμή που πιάνει το προϊόν στην αγορά. Για αυτό βγαίνουν στα μπλόκα και ζητούν το δίκιο τους.
Την ίδια στιγμή η δικαιοσύνη εμποδίζεται ή δείχνει απρόθυμη να εκπληρώσει την αποστολή της αφού με την κυβέρνηση να αξιοποιεί τα συνταγματικά εργαλεία που διαθέτει για την ασυλία υπουργών (άρθρο 86), ψηφίζει το ακαταδίωκτο Τραπεζιτών ή στελεχών άλλων οργανισμών & αρχών που διαχειρίζονται ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα και κλείνει όλα τα θέματα με προανακριτικές και εξεταστικές που καταλήγουν στην ατιμωρησία των υπευθύνων. Στο μεταξύ, η ακρίβεια και η ανασφάλεια διαπερνά οριζόντια την κοινωνία. Δεν υπάρχει μεσαία τάξη. Έχουμε πλούσιους και φτωχούς. Οι εργασιακές σχέσεις και οι μισθοί δεν επανήλθαν. Να ξεχάσουμε την εποχή πριν τα μνημόνια. Το 2026 τελειώνει το χρηματοδοτικό πρόγραμμα στήριξης της πανδημίας του Covid. Το 2027 ολοκληρώνεται το ΕΣΠΑ 2021-2027 και το 2028 κλείνει η στρόφιγγα του Ταμείου Ανάκαμψης & Ανθεκτικότητας (ΤΑΑ). Μετά τι θα γίνει; Η αυτοδιοίκηση είναι έρμαιο της κυβερνητικής εξουσίας κι ας μιλούν για την αυτονομία της. Εκλιπαρεί για πόρους που δικαιούται και κινείται στην ανυποληψία αφού δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις καθημερινές ανάγκες των πολιτών, πόσο μάλλον στις έκτακτες συνθήκες πυρκαγιών και πλημυρών που δοκιμάζουν τις αντοχές όλων. Παρέλκη η αναφορά στις λαθεμένες κυβερνητικές επιλογές στην εξωτερική πολιτική.
Σε αυτό το περιβάλλον καταγράφεται δημοσκοπικά ένα υπολογίσιμο ρεύμα υποστήριξης της επιστροφής του πρώην Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική σε πρωταγωνιστικό – ηγετικό ρόλο απέναντι στον Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αρκεί να πει κάτι καινούργιο και να πείσει για να έχει δεύτερη ευκαιρία. Η άνοιξη είναι κοντά και οι παρουσιάσεις της «Ιθάκης» θα αποκαλύψουν τον οδικό χάρτη της επιστροφής του.
(Δημοσιεύτηκε στο epirusgate.gr)